Ryczałt ewidencjonowany dla przedsiębiorców – czym jest?

Czym jest podatek zryczałtowany?

Ryczałt – co to takiego? Każdy przedsiębiorca może wybrać jedną spośród trzech from opodatkowania. Może korzystać z karty podatkowej, ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, albo rozliczać się według zasad ogólnych. (Na takich zasadach ogólnych działa na przykład podatek liniowy.) Ryczałt jest pewnym uproszczonym sposobem rozliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych. Stosować go mogą osoby fizyczne spółki cywilne, spółki jawne.

Tę formę rozliczania wybierają najczęściej ci podatnicy, którzy dopiero zaczynają prowadzenie swojej działalności gospodarczej. Ale nie tylko. Aktywni przedsiębiorcy też sięgają po to rozwiązanie, jeśli w poprzednim roku podatkowym ich przychody nie przekroczyły 250 tys. euro. Progi według kursu euro ustala Narodowy Bank Polski.

Jeżeli przedsiębiorca dopiero zaczyna swoją działalność, nie korzystając przy tym z karty podatkowej, nie musi zwracać uwagę na wysokość przychodu. Może on wybrać ryczałt nawet, jeśli jego przychody przekroczą wspomnianą sumę.

Ryczałt – dla kogo?

Zryczałtowany podatek – dla kogo przewiduje się takie rozwiązanie? Kwestię tę reguluje ustawa o zryczałtowanym podatku dochodowym. W drugim załączniku do tej ustawy możemy znaleźć wykaz usług, które są wyłączone z możliwości takiego rodzaju opodatkowania. Jeśli więc zamierzamy założyć firmę, upewnijmy się, czy będziemy się kwalifikować do takiego rozwiązania. 

Czy istnieje jakaś uniwersalna stawka w tym rodzaju opodatkowania? Nie. Wszystko zależy od tego, jaką działalność prowadzi przedsiębiorca oraz jaka jest suma jego przychodów. Podatek taki odprowadza się do dwudziestego dnia miesiąca następnego po miesiącu, którego dotyczy podatek.

Ryczał – zwolnienia

Przepisy przewidują także pewne zwolnienia od odprowadzania podatku zryczałtowanego. Spójrzmy, co na ten temat mówi art. 11 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. Nr 144, poz. 930 z późn. zm.).

„Podatnicy tracą prawo do zwolnienia, jeżeli odpowiednio w roku lub za rok korzystania ze zwolnienia albo w pięciu następnych latach podatkowych:

1) zlikwidowali działalność gospodarczą albo została ogłoszona ich upadłość lub upadłość spółki, w której są wspólnikami lub

2) osiągnęli przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej średniomiesięcznie w wysokości stanowiącej równowartość w złotych kwoty niższej niż 1 000 euro, przeliczonej według średniego kursu euro, ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski, z ostatniego dnia roku poprzedniego, lub

3) w którymkolwiek z miesięcy w tych latach zmniejszą przeciętne miesięczne zatrudnienie na podstawie umowy o pracę o więcej niż 10%, w stosunku do najwyższego przeciętnego miesięcznego zatrudnienia w roku poprzedzającym rok podatkowy, lub

4) mają zaległości z tytułu podatków stanowiących dochód budżetu państwa, ceł oraz składek na ubezpieczenie społeczne i ubezpieczenie zdrowotne, o którym mowa w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1793, 1807 i 1860); określenie lub wymierzenie w innej formie – w wyniku postępowania prowadzonego przez właściwy organ – zaległości z wymienionych tytułów nie pozbawia podatnika prawa do skorzystania ze zwolnienia, jeżeli zaległość ta wraz z odsetkami za zwłokę zostanie uregulowana w terminie 14 dni od dnia doręczenia decyzji ostatecznej.”